Monday, June 01, 2009

Tekrar

"Duvar olduk kendimize kendimiz"

...Yuva...

Yanyana geldikçe daha uzak
Birlikteyken daha kimsesiz
Bir ağrı sızım sızım yeri belirsiz
O da yalnız Ben de yalnız
Acılar tütüyor bacamızdan
Görünmeyen taş duvarlar örmüşüz
Duvar olduk kendimize kendimiz
Ne yana dönsek
Kendimize çarparız.

yine Aziz Nesin

anlasilan ben blog dunyasinda yasadikca; ve ben, biz, hepimiz duvarlara carptikca her yil en az bir kez koyacagim Nesin'in bu guzelim siirini...

4 comments:

hep said...

Ne güzel demişsin bak bir önceki yazında:
"Yaşasın paylaşım...Yaşasın koşulsuz sevgi..."
Seninki gibi yüreği güzel insan az bulunur. Sen sevginle bütün duvarları aşarsın...

nilly'nin dünyası said...

Biz yakınlardaki uzaklarız!!
nilyy

ABİ said...

ben, link vermiş olduğun eski yazının altındaki mork-mindy yorumlarını aynen buraya da almış sayıyorum kendimi.

uzak-yakın, yakın-uzak, yakın-yakın, uzak-uzak, herkese sevgiyle.

koşulsuzundan.:)

Anonymous said...

Her çarpma bir tecrübedir melek kzı...
Hatta o kadar ve öylesine çarparız ki aynı yere hem de aynı şiddette; uslanmayız...Çarpmaya devam ederiz..
Zaten uslanmamak da lazım.
Uslanmak demek "yok olmak", sıradanlaşmak demek.
D&A