"vezneciler kiz ogrenci yurdu'"n dan bir ani

Onceden anilar malum.

"Kuzum" kod adlim, yurttan da okuldan da arkadasim ya hani.

benim universitenin ilk gununden beri arkadasim hani.
yani 23 yildir ya.bilirsiniz bahsederim kuzudan hep.

Kuzu adinin nereden geldigini animsiyorum da simdi:))

Daha birinci sinifta iken bu savurta savurta yuruyo sari saclarini ben de kiskanmisim belli :))) "bana baksana sen, bu deli gibi kafandaki buklelerle 'kuzu' ya benziyon sen biliyon mu?" demisim aniden, (onun saskin suratini hic unutamam) sona yarim saat gulmustuk beraber."senin de saclarin pirasa gibi" demisti hala gulerken, belime kadar uzun dumduz mavi siyah saclarim vardi.

Bu aksam sanat muzigi CD leri dinlerken kuzumu hatirladim.
Sesi cok guzeldir kuzumun.
Ben de babam sayesinde bir suru eski sanat muzigi sarkisinin sozlerini bilirim cocuklugumdan beri; sesim guzel degildir ama en azindan "catlamaz" eski sarkilarda bile.
Babamin aska geldigi bircok anda annemle beraber mesketmelerini izler ve dinlerken farketmeden ogrenmisim bir cok eski sarkiyi; su gibi soylerim hala.
Annemle babamin birbirlerinin gozlerinin icine baka baka soyledikleri sarkilar geldi simdi gozumun onune; "his" oldum...
Neyse...

Kuzumla, vezneciler de, 1500 kisilik yurtta kalirken 6 kisilik odalarda yerlestirilmistik.
2inci kattaydik.Odada 3 tane ranza ve ranzalarin arasinda bir masa vardi.dolaplar duvarlara yapisik.
Banyo "hamam" usulu idi, o yuzden once haftalarca yikanmamaya calismistik.Sonra alismistik "hamama" :)
Odada asla ders calismaz ve asla ozel bir seyimizi paylasmazdik.
Tanimadigimiz insanlardan ozelimizi kacirmayi o yasta biliyorduk cunku.

Odevlerimizi ve projelerimizi etud odasinda bitirip kosa kosa odaya kitaplarimizi ve notlarimizi birakip, sonra yine kosa kosa "sahin yuvasi"na cikmamiz dun gibi aklimda.

"sahin yuvasi" bizim ozel yerimizdi, kimsenin gelmedigi; yurdun en ust katinda, hafif urkutucu bir cam onu; ancak bir cikmasi var oraya camin onune yani ve uzun bir mermer koymuslar bir insanin dizlerini cekip oturdugunda sigacagi kadar.
Oradan Halic'e dalan martilarin sesleri daha da "ciyak ciyak" adeta bir insan yavrusu aglamasi seklinde duyulur, ilk anda urkutucudur sesler, ama biz konuyu cozdugumuzden beri hic korkmazdik onlardan.
Binadan disari bakildiginda karanlikta suzulen martilar ve ciyaklayan sesleri aslinda bir korku filmi sahnesi gibidir.
Hele de ay isigi varsa beyaz cizgilerin korkulu dansi ve efekt muziki gibidir sahne.
Dedim ya biz korkmazdik, arkadasimizdi onlar bizim.
O ciyaklayan martilarin dili olsa da simdi anlatsa bizim anilarimizi, o "sahin yuvasi"nda paylastiklarimizi...buyurkenki aklimizi, dertlerimizi, hayallerimizi, sirlarimizi...

Birimiz camin icindaki o mermere tuner birimiz de, koridordan ordan burdan buldugumuz/arakladigimiz sandalyeye, daha asagiya oturur, elimizde sigara paketlerimiz(aman bitecek galiba diye korktugumuz) ve cakmaklarimiz, aklimizda anilarimiz, kalbimizde hayallerimiz, ruhumuzda umutlarimiz; saatlerce birbirimize anlatir durur,hatta bazen ayni anda konusur ve birbirimizi de duyar; ama en sonunda mutlaka sarki soyleyerek sonlandirirdik muhabbetimizi odaya yatmaya gitmeden once.

"Omrumce heppp adim adimmm"
"inleyen nagmeler"
"ispanyol meyhanesi"
"ben gamli hazan"
"donulmez aksamin ufkundayim"

ve daha niceleri... hic bagirmadan kimse rahatsiz olup sikayet etmesin diye; adeta fisildaya fisildaya, fisildayarak haykirirken catlayan seslerimizle, saatlerce sessizce ama icimizden haykira haykira soyleyip sarkilarimizi saat 24:00 olmadan sonlandirir yatmaya giderdik odamiza... diger dogru durust tanimadigimiz 4 kisi ile paylastigimiz odamiza.
Bu sirada cogu koridorun isigi sonmus olurdu, ama biz korkmazdik karanliktan.

Hala da 40'i astik ikimiz de; ve hala ikimiz de,ikimizin kizlari da korkmuyoruz karanliktan; karanliklardan :)))