Oyku(8)

...........Cok seviyordu Rengin de Altan’i.


Bakmaya kiyamayan bu hassasiyetini Renginin O yaninda degilken bile hissediyordu.
“Gamzesini opmeye kiyamadigim” derdi Altan’a hep...

Kucucuk mutluluklari bile buyuk bir solenle karsilayan cok zengin bir yuregi vardi biricik ciceginin.

Neslihan’in durumu ile ilgili Altan yapmisti yine abiligini.

Neslihanin artik babasinin israrlarina dayanamayip memlekete donus bileti aldigi hafta yonetici olarak calistigi sirkette tam da Neslihan’a uygun bir pozisyon bosalmisti ve Altan hic vakit kaybetmeden Insan kaynaklari muduru ile bire bir konusmus, Neslihanin ise alinmasi icin elinden geleni yapmisti.

Basarmisti da; verdigi garanti ile Neslihan’in ise alinmasi tereyagindan kil ceker gibi kolay olmustu.

Artik biricik ciceginin en yakin dostu ile birlikte calisacaklardi.

Aksam elinde kocaman bir buket cicek ile mujdeyi vermek icin Renginin evine gittignde kizlarin ikisi de sevincten aglayarak ziplaya ziplaya Altan’in boynuna atlamislardi...

Boyle bir sevgi yumagi olabilir miydi?

Olmustu... ama hepsi de, sonradan yasananlar da "gercekten" olmustu...

Rengin unutmamıştı....

Bir insanin duygusal bir surecte olgunluk gostermesi ancak aklinin saglamligi ile aciklanabilirdi.

Bir de sevgiye ve dostluga bagliligiyla.

Rengin"in sevgiye caglayan vefasi, yasantisinin en buyuk cefasi haline donusmus, kalbinde kocaman bir delik olusturmustu hic kapanmayacak olan...

Kocaman bir delik...
Kocaman!

Askta "paylasım yoktu", "gonul kaymasi” yoktu, "zayıf bir an yoktur” hele asla yoktu!!!

Ve gercekte bir sey koptuktan sonra sadece "baglanabilirdi" veya kirildiktan sonra "yapistirilabilir" yeni bir sey haline gelirdi.

O sey asla o "eski sey" olmazdi artik...

Cizilmis bir sevgideki cizigi silebilecek silgi yoktu; cizikti tirmalanmisti iste sevgisi de ici de...

Ama sevgisi de kocamandi haa Rengin’in ve simdi bu sevgi onu hala yasama tutundurmaktaydi. O koskocaman konteynerin bile ezemedigi konteynerdan daha da kocaman bir sevgisi vardi Renginin...

Temelinde insana ve dogaya asik, sevgide herkese esit paylastiran, adil paylasabilmeyi bilen; her sorunun mutlaka bir cozumu olacagina inancli; gozlerinin ici her daim piril piril gulumseyen siradisi bir kadindi o.

Mutevaziligi ile degerini kat be kat arttiran bu mukemmel sevgili, sefkatli arkadas, en fedakar anne ve sonsuz vefali evlat, tum guzelligi, akli, aydinligi ile hem de kalbindeki cizigi yine gormezden gelmeye calisarak yasam savasinda tek basinaydi simdi.



Altan “sizinle biraz konusabilir miyiz ?” diyen doktora dondu.