"Duvar olduk kendimize kendimiz"
...Yuva...
Yanyana geldikçe daha uzak
Birlikteyken daha kimsesiz
Bir ağrı sızım sızım yeri belirsiz
O da yalnız Ben de yalnız
Acılar tütüyor bacamızdan
Görünmeyen taş duvarlar örmüşüz
Duvar olduk kendimize kendimiz
Ne yana dönsek
Kendimize çarparız.
yine Aziz Nesin
anlasilan ben blog dunyasinda yasadikca; ve ben, biz, hepimiz duvarlara carptikca her yil en az bir kez koyacagim Nesin'in bu guzelim siirini...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Ne güzel demişsin bak bir önceki yazında:
"Yaşasın paylaşım...Yaşasın koşulsuz sevgi..."
Seninki gibi yüreği güzel insan az bulunur. Sen sevginle bütün duvarları aşarsın...
Biz yakınlardaki uzaklarız!!
nilyy
ben, link vermiş olduğun eski yazının altındaki mork-mindy yorumlarını aynen buraya da almış sayıyorum kendimi.
uzak-yakın, yakın-uzak, yakın-yakın, uzak-uzak, herkese sevgiyle.
koşulsuzundan.:)
Her çarpma bir tecrübedir melek kzı...
Hatta o kadar ve öylesine çarparız ki aynı yere hem de aynı şiddette; uslanmayız...Çarpmaya devam ederiz..
Zaten uslanmamak da lazım.
Uslanmak demek "yok olmak", sıradanlaşmak demek.
D&A
Post a Comment