Kurabiyemle birlikte buyuyoruz!
Bu aksam bir halt ettim ki sormayin.
Benim kuzum her gun ben isten gelmeden odevlerini yapmaya baslar.Ben her aksam isten eve geldigimde onu bir an once derslerini bitirip kurtulup bir an once rahatlamaya calisir modda bulurum.Her aksam resim aynidir.
Ve bir suredir yine ayni "her aksam" evden girdigimde kurabiyemin okul dosyasina takiliyordu gozum.
.jpg)
Bu dosyamiz, gunluk calisma kagitlari, odevler, okulla yazismalar, projelerin filan dosyalandigi, onunden kilitli "dosya canta" formunda bir dosya.
Kurabiyenin de dosyasi epeydir "kilidi bozuk, icindeki bolumler disari firlamis sarkmis, sagindan solundan bisiy firlamis" seklinde zavalli bir sekilde epeydir okula gidiyor geliyor.
Kurabiyem her odevini bitirdiginde gereken kagitlari etiketlenmis gerekli bolmelere tikistiriyor, bir de bagirsaklarini topluyor dosyanin, kilidi de kirildigi icin eliyle tutup "whuupp" diye atiyor cantaya.Ben de her aksam goruyorum bu manzarayi!
Bilinc altima yazdim ya "bu ne bea! hemen bu konuya el atmam lazim!"
Bu arada aramizda konuyla ilgili bir konusma yok yanliz!
Bu gece yine benim gozum "hain pasakli dosyadayken" odevini bitiren ve tikis pokus cantasini toplayan kurabiye, annesinin naz sutunu ictikten sonra biraz kitap okuyup, biraz tv ye bakip, mumkunse hemen uyumak icin odasina cekildiginde benim icimden minik boynuzlu yaramaz seytanlarim cikti ortaya!
"hadi kizim zaman bu zaman, su pisligi temizle!" dedim kendime; sivadim kollari...
ayni dosyadan tesadufen evde de vardi yeni... hemen once etiketleri degistirdim aradaki bolmelerin, sonra evrak transferi yaptim, uzerine de sinif numarasini yazdim suslu suslu... cabuk cabuk davraniyorum daha uyumadi ya kuabiye; basilmayayim is ustunde "surprizim tam surpriz olsun!" diye...
Halt ettim!!!
Benim prenses uyku oncesi bir son tur icin inmisti bile asagiya ben bir hirsiz gibi dosyanin ustundeki en son "4" u boyarken.... iyyhhh yakalandimmm!!!!
"Aaa bebegimm sana surpriz yapacaktimmm; yakalandimmmm" dedim simarik simarik.
Bizimki bir buyuk edasiyla once olan bitene goz atti, sonra "annecim lutfen bana ait seylerle ilgili birsey yapmadan once benimle konus " dedi, lavaboya dogru seyirtmeden once.
Ben "GUUURRRKKKK!" bile diyemeden kendime geldim resmen!
Yahu kiz hakli ya!
Ben bangir bangir "ayni evde yasamak birbirinin ozeline mudahale hakki vermez insana" mesajlari vermeye calisirken binlerce kez, yine pencelerimi cekememistim uzerinden kucuk kizimin.Bak hala kucuk diyorum(!).... tuff... puff....
-Belki daginik dosyalar arkadas grubunda daha havaliydi
-belki sinifta farkli renkte dosya olmamasi gerekiyordu
-belki kurabiyem sorunun farkindaydi ve bir gun kendisi yapmak icin konuyu erteliyordu...
belki belki belki..bilemiyorum...
Bildigim tek bir sey var; bebelerimiz buyusun bir an evvel diye dua eden biz ebeveyinler; onlar "gercekten" buyumeye basladiklarinda onlarin buyumelerine "gercekten" izin vermemiz gerekiyor.
Pencelerimizi artik cekmemiz gerekiyor uzerlerinden.
Yavas yavas ucma denemeleri yapmalarina izin vermemiz gerekiyor.
Kagit ustunde ogrettigimiz dogrulari uygulamada da gostermemiz gerekiyor.
"Benim bir bebegim var ve ona bakmam lazim" hazzindan siyrilip cikmamiz gerekiyor.
"Bebegi buyutmeye calismak" duygusunun bir bagimlilik oldugunu unutmamamiz gerekiyor!
Buyumelerine izin vermemiz gerekiyor...
Hos; benim "nazik, hassas, duygusal bocuk" kuramiyem iki dakika sonra gelip "annecim, tesekkur etmeyi unuttugumu farkettim, tesekkur ederim sana cok guzel olmus, sen harika bir annesin dedi ama...
Ben bu gece biraz daha buyudum kurabiyemle birlikte, bundan sonra daha dikkatli olmaya calisacagima kendime soz verirken.
10 comments:
çok güzel bi noktaya değinmişsin.. ve çok haklısın..
ve kurabiye'n de çok haklı..:)
Maasaallah ne kadar akilli, duzenli ve olgun bir kiziniz var. Ben bir anne olarak daha yolun cok basindayim ama yine de sizi gayet iyi anliyorum. Keske buyuseler seklindeki oflamalarla, bu ne zaman bu kadar buyudu yahu seklindeki saskinliklar birbirine karisiyor yol boyu. Ve biz farketsek de etmesek de bu cocuklar bize cok sey ogretiyor.
Evladiniz sizi hep mutlu ve guzel saskinliklara sevketsin insaallah.
Sevgiler,
Ayse Sule
insan çocuklarıyla sil baştan hayata başlıyor ya ondan beraber büyümemiz bence.Ama pençeler içeri lütfen, gerçekten çok sakin ve olgunmuş bak kurabiye de, o daha mı büyük ne ;)
öptüm ikinizide....
Aynı şeyleri yaşıyoruz...Ve öyle güzel bir zamanda yazmışsın ki,sırığımın son zamanlarda bana elleriyle 14 rakamı yapıyor..
Yani "artık bana güven,ben 14 yaşındayım"anlamında uyarılar geliyor...
Hani dünyayı artık tamamiyle anlama yaşı ya 14!
Artık karışma ve müdahele hakkım elimden alınıyor şehzadem tarafından... :-))
Aslında kendi koyduğumuz kuralların dışına yine biz çıkıyoruz galiba...
Ne bileyim,artık ne yapacağımızı da şaşırmış durumdayız...
Ayak mı uyduramıyoruz,yoksa yetişemiyor muyuz anlayamıyorum...
Aslında çok haklısın,beraber büyüyoruz...
Çok tatlısınız:)
afacan biraz ama, önce yapıp-sonra hatasını anlayan ve büyüdüğünü farkeden bir çocuk gibi..
Merhaba..
Valla kolay gelsin size. Ama içim cızz etti hani o gurrrk! kısmına.
Selamlar.
Ben daha cok Kurabiye'nin tarafindayim kusura bakma!!! Sanırım o yaşlardaki hallerimizi unutuyoruz ve ani bir annelik içgüdüsü kaplıyor her yanımızı. Düşünsene o yaşlarda biz neler yapardik...?? Biz büyümüştük ve ne çok müdahale ediliyordu.Amma kızardık.!..Müdahalelerden kurtulmak için ne planlar devreye sokardık..Kurabiye ne kadar uysal karşılamış ....Ama yine de merak ettim Kurabiye neden o patlak dosyayla dolaşıyor ve değiştirilmesi için yardım istemiyormuş??
111
Dağınıklık zeka belirtisidir kardeşim, şekilci olmayın, karışmayın işimize! Kurabiye de ben de aradığımızı bulabiliyoruz ya daha ne :)
Kurabiye cok hakli.
Ne zor birsey size de hak veriyorum ama basarmak gerek.
Ben artık yazılarının anafikrinden uzaklaştım. Ana kız arasındaki bu eşit ilişkiye hayranım. Sahi bu evde yaramaz olan kim sizce kurabiye mi, annesi mi?
Post a Comment