Vallahi aklim cikti dun!
Yastan olsa gerek, gozler iyice bozulunca artik gozluk takmak kacinilmaz oldugundan dun goz doktoruna gittim.Olctu bicti; beklenen son, gozluk verdi tabii ki.
Ancak bu arada hazir yakalamisken bir de goz tansiyonuna bakalim dedi, aman demez olsaymis!
Bir damla surdu gozume cok yakti, sonra batikon gibi bisiy surdu, sonra boyle mavi isikli bisiyle gozumun icine dokundu filan...
Oradan ciktigimda gozler sulu sulu tam net goremiyordum, uzerinde durmadim.
Ancak eve geldikten iki saat sonra HALA! hicbirsey okuyamayinca panik olup doktoru aradim; kadin "bazi bunyelere alerji yapabilir bu damla, endiselenmeyin, gece uykusundan sonra gececektir" dedi demesine ama o kadar dert bir durum ki!!!
Gece yarisina kadar hicbirsey goremedim yakin mesafedeki.Traji komik durumlar da oldu hani; telefonuma mesaj geldi; baktim; bulanik bisiy... birak ne yazdigini, kimden gelmis onu bile goremedim, attim kenara telefonu.Kendi kendime "Kul istemis bir goz Allah vermis iki goz, hey Allahim gozlerimin kiymetini anladim ne olur normale doneyim" deyip duruyorum.
Gece, biraz biraz klavyedeki harfleri goremesem de bilgisayar ekranini gormeye baslayinca moralim duzeldi; asagidaki yazimi da masus duzeltmedim tum dogalliginda kalsin kendi kendime arada bir donup bakayim gozlerimnin kiymetini hatirlayayim diye...
Elimizdekilerin kiymetini kaybetmeden veya kaybetme tehlikesi olmadan ogrenmeyi ne zaman ogrenecegiz cok merak ediyorum!!!
2 comments:
Geçmiş olsun, acil şifalar dilerim.
Bitiriş cümlenizle hemfikirim.
İnsanoğlu sahip olduklarını kaybetme noktasına gelmeden neden değerini bilmez ki.
Sevgiler.
sevgili Tuana,
bunu insan zamanla ogreniyor sanirsam.
ben bunu ancak 20 yasimda(ve 22 yillik tecrubem sirtimda) dusunmeye basladim :)))
Post a Comment