Rahatsiziz!

Öyle bir hal ki bizimki, ne kendimizi ne baskasini ne de hayati rahat birakiyoruz.
Rahatsiziz.
Batiyor oturdugumuz bütün koltuklar ama yine de oturmakta israrliyiz.
Kalkip"orayi" terk etmek gelmiyor içimizden.Haddimizi bilmiyoruz bir de.

Baskalarina katlanamiyoruz ama aslinda katlanamadigimizin kendimiz oldugunun da farkinda degiliz.

Baskalari için çalan bütün sarkilar gürültü bize; cok ilgileniyormusuz gibi gorunurken bile acaba uzaklasabilecegimiz dakikayi mi iple cekiyoruz?

Kendi sarkilarimiz hayatin ozetiyken baskalarininki neden cizirti geliyor ki yuregimize hem de gulumseyerek katlaniyorken?Hepsini tumunu bir melodi olarak algilamak bu kadar mi zor?

Baskalari canimizi acitiyor, kendimize konsantremizi kaybettirdikleri icin...O kadar BEN o kadar BENIM o kadar BANA yiz ki...

Sevmek mi?.

Hayir, biz sevilmekle, sadece sevilmekle ilgileniyoruz.

Bu yüzden iste...

Hayatimiza giren bütün yeniliklerin bizi bir türlü degistirememesi bu yüzden...
Degismiyor iste!!! biz kendi icimize o kadar konsantreyiz ki degisemiyoruz iste.

Aslinda hepimiz bir evrenin merkeziyiz kendi icimizde ve tum gezegenlerin cevremizde donmesini istiyoruz.Hepimizinki kendi evrenimiz, ama tek bir evren oldugunu saniyoruz israrla hala.O evrenin de bizim merkezi oldugumuz evren oldugunu saniyoruz.

Disimiz ne kadar degisirse degissin, yumucuk kocamancik gibi gorunmeye baslasa da yuregimiz disaridan, içimiz kaskati kaliyor, kocaman bir gok tasi gibi...

TAS gibi!

bile diiliz!!! RAHATSIZIZ...