Bu sabah kalkmam gereken saatten 1,5 saat once uyandim bayiliyorum bunu yapmaya.
Vucudum "uyku bitti" diye uyandirdi beni.
Bahceye ciktim, irili ufakli vicir vicir vicir kus seslerinin arasinda, basladim kahvemi yudumlamaya.
Sabahin serinliginin usuttugu ellerim kahve fincaninina yapismisti adeta.
Mutlu bir gulumseme yayildi dudaklarima, basimi kaldirip tesekkur ettim O na.
Hayat nasil zorluklara sokabiliyor insani, nasil sivri cakil taslari atabiliyor yoluna.. Nasil artik bir noktada "tamam ben dibi gordum bundan dahasi yok" denebiliyor..
Ve hepsi; her sey bittiginde insan nasil mutesekkir yaradana, nasil ozguveniyle yoluna devam edebiliyor.
Nasil basardigimi dusundum hic bitmeyecekmis gibi gorunen sikintili gunlerimin bundan tam 2 yil once...
"Inandim ve hep kendime guvendim" dedim kendi kendime."Yaradana da kendime de inancimi hic kaybetmedim, icim rahat elimden gelebilecek her seyi yaptim cunku iyilik icin"
Hayatimda artik huzurun olmasi cok guzel.
Sanirim her isin basi da o..
İnsan kafaca rahatsa ustesinden gelemeyecegi problem yok.
Bundan sonrasi da artik hayattan hakikaten zevk alarak yasamak.Yapmak isteyip yapamadiklarin,hobilerin,ne kadar baskalarina sacma sapan da gelse senin yasamak istediklerini yapabilme rahatlıgın..
İste hayat bu.
Cok fazla gecmise takilmadan,hesaplasma yapmadan sadece yarin daha mutlu nasil olurumlarla yasamak.
Aslinda isin gercegi hic hesap yapmamak,sadece gonlun o an ne yapmak istiyorsa asiriya kacmadan ve temel dogrularin aleyhinde degil ise onu yapmak.
Banane diger insanlarin "kim ne der ne dusunur" alt-ust esiklerini yok edip kendi varligindan ve kurabiyenden keyif duymak.
Ne yarinla,ne de gecmisle degil,o an ile yasamak..
Gecmise de uzulmemek...
Mutluyum iste yaw daha ne isterim ki..
Muhakkak ki "sana olmasi gereken bu" diye sunulandan vazgecmek ,sunanlara karsi insanda bir rahatsizlik uyandiriyor ama onlar sadece sunulandi,yasamak istediklerim degildi ki bu noktalara geldi diye dusunuyorum.
Hayatimda yanliz degilim ,cok nadir bir pirlanta kurabiye de benimle beraber hayatima renk katiyor. "Sadece o pirlantanin solmamasi icin elimden geldigince cabalamak benim kaygim" dedim kendi kendime.
Tekrar derinnn derin cigerlerime cektim sabah serinligini biricik dostlarimi ve ailemi de aklimdan gecirirken...
"Mutluyum iste" dedim kendi kendime. "Kime ne??"
gültencim, çok güzel olmuş. oh be dedirtiyor insana yazın. sağolasın. bir de "insan yere düştüğünde değil, yerden kalkamayınca yenilir asıl" sözünü..
ReplyDeletesevgiler
Icimi aydinlattin bu yazimla, sahip olduklarima sukretmem gerektigini bir kere daha hatirlattin bana :) Kimseyi takmadan yola devam :))
ReplyDeleteİnanılmaz manevi huzur buldum yazını okuyunca , yüreğine sağlık canım . O kadar katılıyorum ki sana bu ara ben de sıkıntılarımın üstesinden senin gibi düşünerek kalkmaya çalışıyorum . Gerçekten yaradana çok şükretmeliyiz ve önceyi sonrayı değil sadece içinde bulunduğumuz anı düşünerek yaşamalıyız çok doğru . Allahım sabrederek sıkıntıların arkasındaki güzelliği görmemizi nasip etsin diyorum .
ReplyDeleteSevgiler...
gulcincim, ayyynennnnn dedigin gibi oldu dimdik ayaga kalktim hamdolsun. bi de benim adim Sebnem:) gulteinen hep onu cagristiriyor biliyorum ama bu gazeteci bir dostumun bana taktigi isim sadece Gulteinen Enkelini yani altin melek:)
ReplyDeleteMoonsun11cigim, son cumlen ne guzel.. ayyynen devammmm... :)
hayatkazanbenkepce cigim; wallahi senin yorumun benim yazimdan daha guzel olmus.
sevgimle kalin