Pamuklar icinde saklamak isterdim

Yonca Tokbasin "Hungur Hungur Agladim" yazisini okudum Hurriyetten bugun.
Hungurdeyemedim is yerinde oldugum icin ama gozlerim epey sivi uretti, iceri akittim.
Birden kendi kuzumdan ayrilis sahnelerim geldi ana sinifina basladiginda kuzum.
Aglardi.. bas bas bagirir, ter ter tepinir, keci gibi sinifin kapisina ayagini dayar, iceri girmek istemezdi.
Sirin sekeri bir ogretmenimiz vardi.
Zorla alirdi kucagimdan kurabiyemi.
Sonra ben cikardim gozumun bir kenarinda bir damla goz yasi ile hep.
Alisamadim, koca essek ben alisamadim, benim minik kurabiyem nasil alissindi..
Oysa onu kucuk bir kavanoza koyup sirkete goturup masamin ustune, hep gozumun onune koymak isterdim.
O benimdi.
Benim canimdi.
Canimin obur yarisiydi.

Ama artik iste pencelerimi uzerinden cekmemin zamani gelmisti.
Simdi okullu olmustu, siniflari doldurmustu..

Hic Unutmuyorum, iste bu kurabiye kucucuk kucucukken o anasinifina basladigi yil 1 hafta boyunca ucuncu derse kadar okulun duvarinin disinda beklerdim sirf iki tenefuste bahceye ciktiklarinda burnumu bile gostermeden, 2 kez beser dakka. hala agliyomu diye merakimdan..

AAhhh ah..
Nerde o aglak kurabiye, nerde simdi "hoscakal anneciimmm gunun guzel gecsiiinnn" diye el sallayarak hop diye sevincle her sabah okula gitmek icin servise atlayan kurabiye..

Buyuyo kurabiyeler de baskalarinin kurabiyelerinin hazin dokunakli oykuleri hala gozlerini dolduruyo annelerin...